Orthopedic WARD

Mijn eerste week in Nepal vond ik erg heftig. Niet alleen in het ziekenhuis maar vooral aan de cultuur en het weer. Donderdag avond kwam ik aan in Kathmandu. Mijn eerste vlucht had vertraging waardoor het heel spannend werd of ik mijn tweede vlucht van India naar Nepal zou halen. Het was ontzettend druk bij de doaune en het vliegveld was enorm. Ik heb gerend of mijn leven er van af hing, zo voelde het op dat moment ook. Ik wilde niet in India zitten voor een nacht. Gelukkig heb ik mijn vlucht niet gemist en kwam ik die avond, iets later dan gepland, aan in Kathmandu. Daar werd ik opgewacht door twee nepali mannen die bij naar het hotel brachten. Wat een verschil met Thailand! Het was ijskoud, de mensen rijden op motors niet op scooters, meer auto’s, traditioneel geklede mensen en heel veel afval overal. En iedereen toetert hier de hele dag door, niemand kijkt op straat maar luistert naar de toeters.

De volgende dag ontmoette ik Mai, een andere vrijwilligster en had ik mijn introductie. De kou was vreselijk. Na drie maanden in 30-35 graden was ik 10 graden echt niet meer gewend en ik was er ook niet op gekleed. Had er niet op gerekend dat het zo koud zou zijn (gelukkig heb is het nu inmiddels al wat warmer en heb ik nu mijn nepali jas). Mai en ik hebben die dag de Nepali keuken ontdekt! Lekker maar niet zo goed als de thaise keuken natuurlijk. Maar absoluut een meevaller want al mijn vrienden van Thailand die in Nepal waren geweest zeiden dat eten niet zo goed was.

Zaterdag zijn we met een aantal andere vrijwilligers op pad gegaan. We gingen naar Monkey Tempel maar we hadden geen idee hoe we daar moesten komen. Achteraf leuk want zo hebben we een paar uur rond gedwaald door de stad en veel dingen gezien. Veel kleine tempeltjes en vooral heel veel afval. Alles wordt hier gewoon op straat gegooid en op elke hoek van de straat is een kleine vuilnisbelt, ongelofelijk. Dus eigenlijk ben ik wel blij dat ik hier ben terwijl het zo koud is want ik wil niet weten hoe het hier overal ruikt met 30 graden in de zomer. Wat ik wel ontzettend mooi vind om te zien zijn de vrouwen hier. Bijna allemaal traditioneel gekleed met heel veel kleuren en veel sierraden! En erg grappig is dat ik hier met mijn lengte en blanke huid echt een attractie ben, iedereen zwaait en staart! Erg grappig. De monkey tempel was prachtig. Het was een boeddhistische tempel, heel interessant eigenlijk want bijna iedereen is hindoe. En de tempel hier zijn totaal ander dan in Thailand. Ik vind de tempels hier veel mooier en authentieker. Wat ook erg mooi is zijn de vlagen overal. Je ziet ze op heel veel plekken en in allemaal kleuren.

Zondag was een minder leuke dag. Ik had een visa voor een maand wat betekend een visa voor 30 dagen. En ik ben hier in de maand januari en die heeft 31 dagen. Dus moest ik naar het immigratie bureau om mijn visa voor mijn dag te verlengen. Daar kwam ik erachter dat er ook een fout was gemaakt op het vliegveld. Op mijn visa stond dat ik 03-01-13 het land binnen kwam en dat ik 02-01-12 het land moest verlaten. Dat zou dus heel lastig worden. Om dat te laten veranderen had ik een advocaat nodig. Een heel gedoe. Uiteindelijk heb ik zes uur op het bureau gezeten en 30 dollar moeten betalen voor het verlengen van mijn visa.

Maandag vertrokken we heel vroeg naar Chitwan. Daar kregen we dezelfde dag nog een rondleiding door het ziekenhuis en werden we voorgesteld aan onze gastgezinnen. Het ziekenhuis is veel groter en beter dan ik had verwacht. Mijn gastgezin is lief. Maar ze spreken amper engels wat het erg moeilijk maakt.

De eerste week in het ziekenhuis heb ik gewerkt op de orthopedische afdeling. Er staan 23 bedden in de afdeling. Maar er zijn minsten 50 mensen. De patiënten worden hier namelijk deels verzorgd door hun familie leden. De verpleegkundigen doen het medische deel en de familie de rest. Denk aan eten geven, naar het toilet gaan, wassen enz. Dus het altijd erg druk in de zaal. Dat betekend ook dat als er een wond van een patiënt verzorgd wordt door de verpleegkundigen, er minstens vijf mensen meekijken. Af toe erg irritant vind ik, maar de mensen zijn het gewend en voor hun is dat vanzelfsprekend. De eerste week heb ik vooral met de verpleegkundige opgetrokken want de orthopeed sprak niet met mij en niet met de patiënten tijdens zijn rondes. Gelukkig sprak een van de verpleegkundige erg goed engels en kon ik haar alles vragen. Ik heb die week vooral geobserveerd en geholpen met de bedden opmaken en geassisteerd met de wond verzorging. Sommige wonden vond ik erg heftig. Vooral het feit dat het allemaal jonge jongens waren. Een jongen van pas 13 jaar oud had 8 kogels in zijn onderbeen waardoor zijn botter verbrijzeld waren. Een jongen van 15 had zijn hand verbrijzeld in een machine en mist nu zijn wijsvinger en een stuk van zijn hand. Hij heeft het ziekenhuis verlaten tegen het advies in van de arts. Een andere jongen van 18 ligt al twee maanden op de afdeling met zijn bovenbeen in een heftige staal constructie. Toen ik zei dat ik het heel heftig vond zeiden de verpleegkundige dat hij heel veel geluk heeft gehad want zijn vriend was terplekke overleden. Het was een motor ongeluk. Er zijn heel veel motorongeluk patiënten op de afdeling. Maar dat verbaasd me niks, de wegen zijn ontzettend slecht, er wordt te hard gereden en de helft draagt geen helm.

De manier waarop het ziekenhuis te werk gaat is ook heel anders dan in Nederland. Als patient moet je eerst een ticket kopen om je te laten onderzoeken. Als je dan eenmaal in een afdeling bent moet je wachten tot de dokter komt, die zal dan zeggen welke medicijnen en materialen er nodig zijn voor de behandeling tijdens de rondes en na de rondes wordt er een dan briefje geschreven door de verpleegster met alle materialen en medicijnen erop, deze wordt vervolgens aan de familieleden gegeven en zij moeten dit dan gaan halen. Pas als de medicijnen en materialen gehaald zijn kan de behandeling beginnen.

Ik werk nu op de ER. Erg interessant en de dokters zijn veel leuker. Alles wordt uitgelegd en ik wordt er veel meer bij betrokken. Met mij gaat dus alles goed! We hebben een leuke groep vrijwilligers hier en ik ben al gewend aan de kou. Dit weekend ga ik naar de geboorte plaats van Boeddha. Erg interessant! Ik hoop dat alles in Nederland ook goed gaat! En tot over twee weken!

Kus Juul