ER

Mijn tweede weekend heb ik doorgebracht in Pohkara. Een mooi plaatsje aan een groot meer dat wordt omringd door bergen. Hier heb ik samen met Mai, Willem, Aniek en andere vrijwilligers heerlijk genoten. Het weer in Pohkara is een stuk beter dan in Bharatpur en de omgeving is een stuk schoner en mooier. We zijn gaan paragliden en met een bootje het meer op gegaan. Het was een heerlijk weekendje.

Mijn tweede week in het ziekenhuis heb ik gewerkt in de ER. Deze week was een stuk leerzamer en interessanter voor mij. De eerste dag heb ik met Claire en Jeff dienst gehad. Jeff is een JP uit Australië en Claire is een ER-arts uit Engeland. Zij hebben alle patiënten met mij doorgenomen en alles uitgelegd. Erg interessant. Helaas was dat Jeff’s laatste dag in het ziekenhuis. Hij is nu lekker in Japan aan het skiën met zijn Familie. De rest van de week heb ik samen met Claire en Christian gewerkt. Christian is een verpleger uit Duitsland. Ik was erg blij dat ik samen met hun dienst had, want de artsen waren soms druk bezig en hadden natuurlijk niet altijd de tijd om de patiënten met mij door te nemen. In tegenstelling tot de orthopedic WARD heb ik in de ER niet samen gewerkt met de verpleegster maar met de artsen en de artsen in opleiding. Ik heb hun geassisteerd tijdens het onderzoek van patiënten en de wondverzorging. Ook heb ik patiënten begeleid naar de CT-scan en x-ray. Deze onderzoeken gaan ontzettend snel. De radiologen zijn ontzettend behulpzaam en leggen de scan altijd goed uit.

De donderdag was ontzettend hectisch vergeleken met de andere dagen. Er kwamen vier kritieke patiënten tegelijk binnen. Op de ER heb ik heel veel patiënten gezien die een verkeersongeluk hadden gehad. Zo waren van de vier patiënten die die bewuste donderdag binnenkwamen, drie verkeersslachtoffers en een kindje dat waarschijnlijk uit de boom was gevallen. Twee jonge vrouwen die een motorongeluk hadden gehad en een oude vrouw die was aangereden door een bus. De oude vrouw kwam het eerst binnen en zat onder het bloed. De huid van de linkerkant van haar hoofd lag er half af. Iedereen was op haar gefocust toen het kindje, twee jarige jongetje, binnenkwam. Opeens ging alle aandacht naar het jongetje. Later toen de twee 18 jarige vrouwen binnenkwamen werd de chaos nog groter. Eén vrouw kreeg de juiste diagnose en werd meteen naar de intensive care gestuurd, maar de andere jonge vrouw is door alle drukte waarschijnlijk niet goed genoeg onderzocht, zij is later die avond gestorven. De precieze doodsoorzaak is mij niet bekend. Er werd eigenlijk niet meer over gesproken. Echter de volgende dag moest iedereen, werkzaam op de ER, zijn doktersjas uitdoen, men verwachtte dat de familie en dorpelingen van de overleden vrouw in het ziekenhuis zouden komen protesteren. Er was die dag veel bewaking. De dood van de vrouw vond ik erg heftig. De volgende dag hebben we de intensive care bezocht, de oude vrouw en de andere jonge vrouw waren allebei nog in kritieke toestand en tot mijn verbazing lag het overleden meisje nog steeds in haar bed. Het ziekenhuis heeft geen mortuarium en meestal haalt de familie het lichaam zelf op.

Ik ben de hele middag in de weer met het twee jarige jongetje geweest. Hij werd binnengebracht door een jonge jongen, die hem niet kende. Hij had een diepe hoofdwond, een blauw opgezwollen oog en zat onder het bloed. Hij had meerdere wonden en krassen in zijn gezicht maar de diepe hoofdwond bloedde heel erg. Ik heb samen met dokter Laxman de wonden verzorgd. Daarna heb ik zelf het lichaam van het kindje schoongemaakt. Na de wondverzorging ben ik met het kindje, de vader en een andere vrouw naar de afdeling radiologie gegaan. Hier werd een CT-scan gemaakt, waaruit bleek dat hij een schedelfractuur en een subdurale bloeding had. Na de CT-scan werd ook nog een röntgenfoto gemaakt. Toen ging het fout. Het kindje begon over te geven en de linker helft van zijn mond begon te trillen. Ik heb zo snel mogelijk het kindje op zijn zij gelegd zodat hij niet zou stikken in het braaksel. Nog geen twee seconde later hadden de Nepalezen hem al weer op zijn rug gelegd. Ze wilden snel door want er was een rij bij de X-ray. Ik wist dat we zo snel mogelijk terug moesten naar de ER, naar een arts maar niemand begreep me want niemand sprak Engels. Heel frustrerend op dat moment. Na de X ray dus met het bed naar de ER gerend en daar heb ik meteen Claire erbij gehaald. Het kindje had een toeval. Het kindje werd geïntubeerd en met een ballon beademd, na een half uur is het kindje naar een ander ziekenhuis gebracht omdat ze daar betere neurochirurgie hebben. Het was een kleine kans dat het kindje het zou overleven. De volgende dag zijn Claire en ik ’s ochtends naar het andere ziekenhuis, CMS, gegaan om te kijken hoe het met het kindje ging. Het ging goed, wat een opluchting! De operatie was goed gegaan en het kindje deed zijn ogen weer open! Toen we weer buiten stonden hebben we allebei een traantje weg gepinkt. Tranen van geluk!

Ik heb ook veel met de patiënten proberen te communiceren. Dit was natuurlijk erg moeilijk. Nepal staat op de 18e plaats van armste landen van de wereld. Het land is dus nog heel erg onderontwikkeld en de meeste mensen spreken geen Engels. De communicatie bestond dus vaak uit gebaren en vriendelijk lachen. Maar soms was er een familie lid die wel Engels sprak en die dan optrad als vertaler. Erg leuk.

Mijn derde weekend in Nepal heb ik in Lumbini doorgebracht. Lumbini is de geboorteplaats van Boeddha. De heenweg was ontzettend leuk. Zaterdag ging ik samen met Mees, een andere Nederlandse vrijwilliger die volgend jaar ook geneeskunde wil gaan studeren in Rotterdam, de andere vrijwilligers achterna. De busreis was ontzettend leuk. Vijf verschillende lokale bussen waar elke keer weer meer mensen in pasten dan ik dacht en waar elke keer de Nepalese muziek veel te hard stond. Die avond kwamen we, iets later dan verwacht…, in Lumbini aan. We hebben daar met alle andere vrijwilligers in een Koreaans Klooster geslapen. Een hele ervaring! De volgende ochtend hebben Mees en ik een spoedbezoekje aan Lumbini gedaan. De werkelijke geboorte plaats van Boeddha was erg mooi en heel rustgevend. Heel veel Nepalese vlaggetjes en heel veel monniken. Maar de rest van Lumbini vond ik minder mooi. Overal worden nieuwe kloosters gebouwd. Steeds groter en opzichtiger. Elke land probeert het grootste en mooiste klooster neer te zetten.

Momenteel zit ik met Mama op een bankje van de laatste zonnestralen te genieten in Chitwan National Park. Heerlijk weekendje! En mijn op één na laatste weekend in Nepal. Volgende week maandag ben ik weer in Nederland. Dus tot over een week! Ik kan niet wachten jullie allemaal weer te zien!

Kus Juul