Piple Health Post

Eindelijk herenigd met mama. Na drie en een halve maand kon ik dan ook echt niet meer wachten. De eerste week samen hebben we gewerkt in Piple Health Post. Dit is een klein praktijkje in Piple waar arme mensen gratis medische hulp kunnen krijgen. Er werken twee vroedvrouwen en twee medische assistenten die het spreekuur voeren en medicijnen uitdelen. De week dat wij er waren heeft mama de spreekuren gedaan en alles samen met mr. Hamal, een van de medische assistenten, besproken. Voor mij was deze week erg interessant en leerzaam. Mr. Hamal en mama bespraken alles in het Engels waardoor het voor mij goed te volgen was. Dinsdag is de dag voor de zwangere vrouwen in Piple. Opvallend was dat alle aanstaande moeders nog heel jong waren. Ik heb die dag veel bloeddrukken gemeten en vooral veel gelachen met alle prachtige dames. De andere dagen was er spreekuur voor iedereen. Veel vrouwen en kinderen. Veel mensen met dezelfde diagnoses. Na een tijdje kon ik soms zelf, bij het horen van de symptomen de diagnose stellen.

Mama’s eerste weekend en mijn een na laatste weekend in Nepal hebben we doorgebracht in het Nationale Park in Chitwan. Wat een heerlijk weekendje was dat. Vrijdag zijn we na het werk naar Sauraha Chok gegaan. Hier werden we opgepikt met de jeep van het hotel, Sapana Village lodge. We hebben onze tassen in de kamer gezet en ons verplaatst naar de zon waar we ons eerste Gorka biertje dronken! Die avond hebben we lekker geen dal bhat gegeten en van de momo’s en pakoda genoten. Het hotel was prachtig. Het lag in het park aan een rivier dicht bij het dorp. Zo hadden we zaterdag, dat is een zondag hier in Nepal, uitzicht op heel veel nepalezen die lekker aan het genieten waren van de zon aan de rivier. Vrouwen die kleren aan het wassen waren, kinderen die in de rivier zwommen, mannen die aan het vissen waren enz. Ontzettend leuk om te zien! Er gebeurde zo veel en de omgeving was prachtig. Die ochtend hebben we ook allebei heel erg genoten van ons ontbijtje! Mama heeft de hele week met tegenzin ontbijt gegeten dus haar sapana curd met kaneel, cashew, honing en kokos smaakte extra goed. We hadden helaas maar een dag in het national park omdat we zondag een health camp hadden. Na ons ontbijtje gingen we op de olifant, want dat zou de beste manier zijn om neushoorns te spotten. En ze hadden gelijk. We hebben ontzettend veel gezien op de olifant. Pauwen, een Marabu, een wildzwijn, apen, kleine hertjes, grote hertjes, kippen en een neushoorn. De neushoorn , moet ik bekennen, viel een beetje tegen. Ik dacht dat ze veel groter zouden zijn. Mijn hoogtepunt van de olifanten rit waren duidelijk de hertjes die opeens voor ons pad overschoten, een prachtig gezicht. Na de olifanten rit hebben we heerlijk geluncht met uitzicht over de rivier. En later die middag hebben we een kano tocht met wandeling gemaakt want de kano tocht zou de beste manier zijn om krokodillen te spotten. En ze hadden weer gelijk. We hebben namelijk 27 krokodillen gezien in allerlei soorten en maten. Na onze kano tocht gingen we de jungle in voor een wandeling. Na een anderhalf uur wandelen kwamen we bij een groot meer. Een van onze gidsen, we waren met vijf personen totaal en twee gidsen, vertelde ons dat we moesten gaan zitten en vijf minuten stil moesten zijn. We zaten nog geen tien seconden , en toen gebeurde het... boef boef boef boef, daar kwam iets heel groots en zwaars aangelopen. Een olifant of een neushoorn, geen idee. De voetstappen kwamen dichter bij en dichterbij en wij konden geen kant op want we zaten aan het water. En daar stond hij dan een gigantische neushoorn, nog op geen tien meter afstand. De neushoorn was zo dichtbij dat het gevaarlijk werd en wij ons achter een boom moesten verschuilen. De gidsen begonnen te schreeuwen en met stukken hout te gooien maar de neushoorn bewoog zich niet, hij bleef ons aanstaren. De neushoorn was duidelijk te dichtbij en we konden zien dat de gidsen zenuwachtig werden, maar na tien minuten brullen en gooien draaide de neushoorn zich uiteindelijk om en ging aan de andere kant van het meer het water in. Wat een adrenaline kick! Uiteindelijk hebben we dus nog mooie foto’s kunnen maken van de neushoorn maar gelukkig wel van een afstandje. Die avond weer heerlijk genoten van de warme grote douche en het eten. De zondag ochtend moesten we helaas om kwart over zeven het hotel verlaten om naar CMC te gaan.

Om acht uur ’s ochtends waren we bij het ziekenhuis (CMC). Wij waren natuurlijk weer de nepali tijd vergeten. We vetrokken uiteindelijk om tien uur bij CMC. Om elf uur kwamen we aan en uiteindelijk zijn we om twaalf uur aan het werk gezet. En vanaf twaalf uur s’middags tot zes uur ’s avonds heeft iedereen non-stop gewerkt. Wat een opkomst bij het health camp. Health camp is een soort hulp post die ze elke maand ergen anders laten plaatsvinden. Arme mensen kunnen hier gratis medische hulp en medicijnen krijgen. Mama heeft de hele dag met een Nepaleze kinderarts gewerkt. Zij als JP en hij als kinderarts hebben ze samen bijna 50 patiënten gezien. Ik ben om twaalf uur aan het werk gezet bij de bloeddruk en gewicht metingen. Hier heb ik eerst mensen moeten wegen en daarna ben ik gepromoveerd naar bloeddruk meten. Na een dik uur, non stop bloeddruk metingen hebben gedaan heb ik gewisseld met Christian, een andere vrijwilliger. Tijdens mijn bloeddruk meet sessie zag ik een man met een verlamde linkerarm, hij was aangevallen door een tijger. Zijn hele arm zat onder de littekens. Na de bloeddruk metingen ben ik bij Marcel, een Nederlandse dermatoloog gaan kijken. Heel cool. We hebben ontzettend veel patiënten gezien. We hadden en vertaler wat het ontzettend leuk maakte, voor ons en voor de patiënten want zo konden goed met elkaar communiceren. Die dag hebben we heel veel mensen kunnen helpen maar helaas waren er ook enkele patiënten die eigenlijk naar het ziekenhuis zouden moeten gaan maar die dat niet konden betalen.

Mijn laatste week in Chitwan was top. Dinsdag zijn mama, Gerrie(ook een Nederlandse huisarts) en ik met mr. Hamal en vijf nepalese geneeskunde studenten de bergen in gegaan om medische hulp te verlenen aan de mensen die in de bergen wonen. Na een heftige wandeling steil omhoog kwamen we dan eindelijk aan in een prachtig dorpje. De patiënten waren ontzettend vies en wij waren waarschijnlijk de eerste blanke mensen die ze ooit hadden gezien. De hele hul post was dus een grote attractie. Heel erg leuk om alle mensen te zien. En wat waren de vrouwen weer mooi.

Ik ben nu in Kathmandu aan het genieten van mijn laatste dagen in Nepal. Morgenavond gaan mama en ik naar huis. Met dubbele gevoelens hebben we afscheid genomen van Chitwan. Nepal was ontzettend moeilijk in het begin. Het was koud, vies en de mensen spreken slecht Engels, maar na twee weken ben ik echt van Nepal gaan houden. Het ziekenhuis was ontzettend interessant en ik heb veel geweldige en inspirerende mensen leren kennen. Van wie ik dit weekend afscheid heb moeten nemen. Toch ben ik blij dat ik naar huis kom. Na vier maanden weg van huis mis ik iedereen verschrikkelijk erg en kan ik niet wachten op een lekker warm bad en een maaltijd zonder rijst.

Tot maandag allemaal!

Kus Juul